Το γερμανικό όραμα για την Ευρώπη, δίχως μάσκες.

Αν και το άρθρο δεν είναι πολύ φρέσκο, επέλεξα επίτηδες να το αφήσω για λίγο πριν τις Ευρωεκλογές. Το γιατί νομίζω ότι θα γίνει εύκολα κατανοητό. Αντιγράφω (επίτηδες) από το (κυβερνητικό) Έθνος:
(οι τονισμοί, δικοί μου)

ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ - ΣΟΚ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ 
 Ανοίγουν πόρτες σε νεοναζί και σε ευρωσκεπτικιστές 

Οι «κανόνες του παιχνιδιού» αλλάζουν στον πυρήνα της Γηραιάς Ηπείρου εν όψει των ευρωεκλογών της 25ης Μαΐου, πράγμα που προμηνύει σημαντικές αλλαγές και στη σύνθεση της επόμενης Ευρωβουλής, η οποία δεν αποκλείεται να είναι πιο κατακερματισμένη αλλά και περισσότερο ευρωσκεπτικιστική από κάθε προηγούμενη.  

Το ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο της Καρλσρούης αποφάσισε χθες (με πέντε ψήφους υπέρ έναντι τριών κατά) να καταργήσει ως αντισυνταγματικό το όριο του 3% που απαιτούνταν για την είσοδο ενός γερμανικού κόμματος στο Ευρωκοινοβούλιο. Μέχρι πρότινος το εν λόγω ποσοστό ήταν 5%. Πέρυσι η γερμανική κυβέρνηση το έριξε στο 3%, για να έρθει χθες το Συνταγματικό Δικαστήριο να το καταργήσει τελείως. Με την εν λόγω απόφαση δίνεται ουσιαστικά το «πράσινο φως» για την παρθενική είσοδο ουκ ολίγων μικρών παρατάξεων στην Ευρωβουλή. Ωστόσο, μεταξύ εκείνων που ετοιμάζουν βαλίτσες για το Στρασβούργο βρίσκονται και κόμματα... μάλλον εχθρικά προς την ίδια την ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης, όπως για παράδειγμα το νεοναζιστικό NPD και το ακραία ευρωσκεπτικιστικό «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD). 

Πιο συγκεκριμένα, το ακροδεξιό NPD αναμένεται για πρώτη φορά στην ιστορία του να αποκτήσει εκπροσώπηση στην Ευρώπη εκλέγοντας έναν με δύο ευρωβουλευτές (καθώς το ποσοστό του υπολογίζεται σε 1 με 2%). Το νεοσύστατο «Εναλλακτική για τη Γερμανία», από την άλλη, προβλέπεται να «σαρώσει» (φλερτάρει ακόμη και με το 7%), ενώ την παρθενική τους είσοδο στο Ευρωκοινοβούλιο φέρονται να εξασφαλίζουν και οι Γερμανοί Πειρατές, που στις προηγούμενες ευρωκάλπες του 2009 είχαν λάβει σχεδόν 1%. 

Ολα τα παραπάνω αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα δεδομένου ότι η Γερμανία εκλέγει περισσότερους ευρωβουλευτές από κάθε άλλη χώρα (συγκεκριμένα 96). Στο άκουσμα της χθεσινής απόφασης, τόσο οι Χριστιανοδημοκράτες (CDU) της Μέρκελ όσο και η Σοσιαλδημοκράτες (SPD) του Γκάμπριελ δεν έκρυψαν την ανησυχία τους για τους πολιτικούς συσχετισμούς που θα προκύψουν από τις κάλπες της 25ης Μαΐου. «Ο λόγος που υπήρχε το όριο ήταν για να αποφεύγεται ο κατακερματισμός του Ευρωκοινοβουλίου», σημείωσε ο Τόμας Οπερμαν του SPD, ο οποίος υποστήριξε πως είναι απαραίτητο να υπάρχει μια «σταθερή πλειοψηφία» στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, ειδικά στην παρούσα χρονική στιγμή. Στελέχη των Χριστιανοδημοκρατών κατήγγειλαν πως με τη χθεσινή απόφαση ουσιαστικά αποδυναμώνεται η θέση της Γερμανίας εντός της Ευρώπης. 
 ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΑΦΙΔΑΣ

Ελπίζω να καταλαβαίνετε πως ακριβώς εννοεί το ευρωπαϊκό όραμα η Γερμανία, μιας και θέλει να κρυφτεί αλλά η χαρά δεν την αφήνει. Στο εσωτερικό της διατηρεί το 5% για είσοδο στο κοινοβούλιο (και δεν το χαμηλώνει κιόλας), αλλά για την Ευρώπη κάνει εκπτώσεις που ήρθαν να πάρουν και τη βούλα του ανωτάτου συνταγματικού δικαστηρίου και τελικώς να καταργηθούν ακόμη και αυτές. Και το ενδιαφέρον είναι το εξής: ποιος είναι αυτός που έκανε προσφυγή για την Ευρώπη αλλά δεν έκανε για τη Γερμανία; Δεν ακούγεται λίγο παράταιρο; Μήπως κάτι δεν πηγαίνει καλά εδώ πέρα;
Μήπως υπάρχει κάτι σάπιο στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας;

Και πριν βιαστείτε να πείτε ότι πρόκειται για απόφαση δικαστηρίου, να σας υπενθυμίσω ότι τα περασμένα 3 χρόνια το ίδιο δικαστήριο έχει απορρίψει προσφυγές κατά της "βοήθειας" στην Ελλάδα ως επωφελείς για τα γερμανικά συμφέροντα. Άρα, ό,τι θέλουν κάνουν.

Το άρθρο αφιερώνεται σε όλους τους τυφλούς λάτρεις αυτού του συνοθυλεύματος που νομίζουν ότι ταυτίζεται με το όραμα της πάλαι ποτέ Ενωμένης Ευρώπης και που πλέον δεν υπάρχει.
Διότι άχρηστοι δεν υπάρχουν μόνο εντός των ελληνικών συνόρων.

Κάτι ξέρουν οι Γερμανοί (αυτό που ξέρουμε κι εμείς, πλην ηλιθίων φυσικά).

Σύμφωνα με ένα ρεπορτάζ που διάβασα "Αν η Ελλάδα επιστρέψει στις αγορές παρά το υπέρογκο χρέος της και έχοντας υπόψη ότι εκεί την αναμένουν επιτόκια της τάξης του 5% και ειδική περίοδος χάριτος στην αποπληρωμή, τότε δεν μιλάμε για επιστροφή στην ομαλότητα, αλλά για εξαιρετικές συνθήκες.
Η κυβερνητική πλειοψηφία του συντηρητικού πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά κρέμεται από δύο μόλις βουλευτές. Αυτό δεν διαφεύγει από τους δανειστές.
Διότι αν το κόμμα του χάσει στις αυτοδιοικητικές ή και στις ευρωεκλογές τον Μάιο, τότε δύσκολα θα εμποδίσει κανείς τη διεξαγωγή πρόωρων βουλευτικών εκλογών.
Σε αυτή την περίπτωση, η Ελλάδα ίσως επιστρέψει στην ακυβερνησία, βυθιστεί στην κρίση και θέσει σε κίνδυνο ολόκληρη την ευρωζώνη".

Πόθεν προκύπτει αυτό; Μήπως από καμιά φυλλάδα του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΚΚΕ; Μήπως από τους ΑνΕλ; Μήπως από τα κακά σιωνιστικά κέντρα που θέλουν το κακό μας;

Βασικά, από μια εκ των μεγαλυτέρων γερμανικών εφημερίδων προέρχεται, την Ζυντόιτσε Τσάιτουνγκ (Sueddeutsche Zeitung). Για την ιστορία, θα παραθέσω και πλήρες το γερμανικό κείμενο (για όποιον θέλει):
Griechenlands Regierung plant, sich wieder am Markt zu finanzieren. Sie will nicht nur über Monate laufende Anleihen ausgeben, sondern Staatspapiere mit einer Laufzeit von mehreren Jahren. Hätte es eines überzeugenden Beweises bedurft, dass die oft umstrittene und immer wieder geänderte Rettungspolitik der vergangenen Jahre eine erfolgreiche war - hier ist er, freuen sich Europas Politiker. Athens geplanter Gang an die Finanzmärkte wird bejubelt als Rückkehr des Landes in die Normalität.
Genau das ist es aber nicht.
Normal ist, dass ein Land, das Kredite aufnehmen muss, sich den besten Kreditgeber auswählt. So wie das grundsätzlich jeder Bürger, jedes Unternehmen macht. Solide soll der Kreditgeber sein, niedrige Zinsen bieten und beste Rückzahlungskonditionen. Gemessen an diesen Kriterien gibt es für ein derart krisengeschütteltes Land wie Griechenland einen einzigen Kreditgeber, der infrage kommt: der Euro-Rettungsfonds.
Knapp 134 Milliarden Euro hat der Fonds bisher an Griechenland überwiesen, die durchschnittliche Laufzeit der Kredite beträgt 30 Jahre, der durchschnittliche Zinssatz liegt bei 1,5 Prozent. Wegen eines zehnjährigen Zinsmoratoriums zahlt Athen derzeit gar keine Zinsen. Und auch keine Tilgung, weil die meisten Kredite erst beginnend in den 2040er-Jahren fällig werden.

Anzeige

Die Euro-Politiker haben sich auf diese Superkonditionen verständigt, weil das Euro-Land ohnehin unter einem unvorstellbaren Schuldenberg ächzt, der nur über Generationen abgezahlt werden kann und bislang jeden nachhaltigen Aufschwung verhindert. Die Euro-Retter haben versucht, Griechenland jeden unnötigen Euro an Kreditlasten zu ersparen.
Damit ist Schluss, wenn Athen sich Geld am Markt borgt, wo Verständnis und Solidarität unbekannte Währungen sind. Wer Geld am freien Markt verleiht, will daran verdienen. Wenn Griechenland also trotz des Schuldenberges an die Märkte zurückgeht, wohl wissend, dass dort um die fünf Prozent an Zinsen erwartet werden und andere Tilgungsfristen gelten, ist das nicht wiederkehrender Normalität geschuldet, sondern besonderen Umständen.

Die Euro-Zone könnte gefährdet sein

Die Euro-Kreditgeber wollen am liebsten keine neuen Kredite mehr zu Superkonditionen ausgeben. Für sie muss jetzt der Beweis her, dass die bisherige Rettungspolitik richtig war. Sie müssen die Steuerzahler zu Hause überzeugen, vor allem in Deutschland.
Und: Der konservative Premier Antonis Samaras will seine nur noch mit zwei Stimmen Mehrheit agierende Regierungskoalition über die anstehenden Wahlen retten. Was im Übrigen ganz im Sinne der Euro-Kreditgeber ist. Denn verliert die Regierung Ende Mai bei den kommunalen oder auch europäischen Wahlen, sind Neuwahlen des Parlaments kaum noch zu verhindern. Athen könnte unregierbar werden, Griechenland wieder in der Krise versinken, die Euro-Zone gefährdet sein.
Dies zu verhindern, reden Kreditgeber und griechische Regierung jetzt der wiederkehrenden Normalität das Wort.

Ignoranz und Hoffnung statt Ehrlichkeit

Mit einer gehörigen Portion Ignoranz übergehen sie, was im jüngsten Bericht der Buchprüfer der Kreditgeber, der Troika, steht. Dort sieht das "realistische Szenario" für Griechenland nämlich anders aus. Die Experten, die über Monate die Bücher in Athen geprüft haben, rechnen damit, dass das Land bis 2016 zwischen 16 und 17 Milliarden Euro an neuen Krediten braucht und damit ein drittes Hilfspaket, und zwar aus dem Euro-Rettungsfonds.
Mit einer großen Portion Hoffnung beziehen sich die Euro-Politiker dagegen auf das von der Troika als "optimistisch" beschriebene Szenario. Danach kommt die Wirtschaft in Schwung, erwirtschaftet Athen stete Überschüsse, finanzieren sich griechische Banken am Markt, nutzt die Regierung das eigentlich für die Banken vorgesehene Geld, um anderweitig Löcher zu stopfen. Dann benötigte die Regierung bis 2016 nur vier bis fünf Milliarden Euro an Krediten, und die könnte sie womöglich am Markt aufnehmen.
Könnte. Wenn. Falls. Müsste. In vier Jahren Griechenland-Krise gab es diverse optimistische Szenarien. Keines davon ist jemals eingetreten. Im Gegenteil, ein ums andere Mal wurden die als realistisch bezeichneten Ausblicke noch unterboten.

Diese Kluft zwischen Versprechen und Wirklichkeit haben die Bürger bemerkt. Weshalb den Euro-Politikern jetzt eine gehörige Portion Ehrlichkeit zu wünschen ist. Ehrlichkeit, um zu erklären, dass in Griechenland nach wie vor nichts normal ist - und womöglich um weitere Hilfe zu werben, für einen langen Atem bei der Krisenbewältigung. Wenn Bundeskanzlerin Angela Merkel am Freitag Premier Antonis Samaras besucht, ist eine gute Gelegenheit dafür.

Σύμφωνα με το άρθρο, στις αγορές βγαίνουμε όχι λόγω εξυγίανσης αλλά με την ελπίδα ότι το πράγμα δεν θα παραστραβώσει για την Ευρώπη, και είναι ακριβώς έτσι.

Πριν πέντε χρόνια, με μεγαλύτερο ΑΕΠ, με απείρως μικρότερη (καταγεγραμμένη) ανεργία, με το χρήμα να κινείτο, με μαγαζιά παντού, με επιχειρηματικότητα, με τους αρνητικούς δείκτες κατά πολύ μικρότερους σε σχέση με σήμερα, η χώρα έφτασε κοντά στο φαλιμέντο, την χρεωκοπία. Μια χρεωκοπία που ακόμη και σήμερα είναι ορατή, δείγμα της σωτηρίας που μας έχουν επιβάλει. Τότε λοιπόν μας είχαν πείσει ότι ζούσαμε με δανεικά, πάνω από τις δυνατότητές μας, ότι αυτό έπρεπε να σταματήσει.
Σήμερα, με χρέος πολύ μεγαλύτερο (κυριολεκτικώς δυσβάσταχτο), με ανεργία υπερπολλαπλάσια, με τα δυνατά χαρτιά της χώρας να μεταναστεύουν, με ΑΕΠ καταβαραθρωμένο (και που'σαι ακόμα), με τα λουκέτα να εξακολουθούν να έχουν μορφή χιονοστιβάδας, με τον κόσμο να μην μπορεί να καταναλώσει ούτε καν για τα βασικά αγαθά, με δυστυχία παντού, η Ελλάδα φέρεται να μπορεί να ξαναβγεί στις αγορές.

Ούτως ειπείν, να συνεχίσει να δανείζεται, ακριβώς όπως έκανε πάντοτε.
Βέβαια θα μου πείτε ότι υποτίθεται ότι η όλη ιστορία έγινε για να σταματήσουμε να δανειζόμαστε. Επίσης, μια από τις σημαντικές επιχειρηματολογίες είναι ότι αφού βγαίνουμε στις αγορές δεν θα έχουμε ανάγκη από μνημόνια, άρα θα κάνουμε ό,τι γουστάρουμε δίχως να μας κουνάει κανείς το δάκτυλο σωστά; Ε; Τέλος τα μνημόνια από σήμερα, ε;

Η μόνη διαφορά είναι ότι τότε τα χρήματα των δανεισμών πήγαιναν στον κόσμο, είτε ως μισθοί, είτε ως έργα, είτε ως υποδομές. Τώρα, τα χρήματα των δανεισμών πάνε στους δανειστές, στις τράπεζες, στα λαμόγια και τα κοράκια. Γι'αυτό και το τότε ήταν κακό ενώ το τώρα είναι καλό. Το κοινωνικό κράτος είναι το πρώτο που έχει πληγεί θανάσιμα και αυτό πλέον έχει καταστεί σαφές.

Πανηγύρισε, λοιπόν, ηλίθιε.
Η κατάντια σου είναι ότι στα λένε πλέον μέχρι και οι Γερμανοί.

Εγώ το μόνο που περιμένω να δω είναι η δικαιολογία με την οποίαν θα σε επιστρέψουν στα μέτρα μετά τις ευρωεκλογές.