Το τραγικότερο όμως όλων είναι το εξής: Αλλά και από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Δημήτρης Στρατούλης κάνει λόγο για δίκαιες κινητοποιήσεις των προς απομάκρυνση συμβασιούχων, παρότι οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι δεν προσελήφθησαν με αξιοκρατικά αλλά με απολύτως ρουσφετολογικά κριτήρια.
Δηλαδή, δεν πειράζει που μπήκαν βυσματικά, τώρα είναι εργαζόμενοι και σαν καλοί αριστεροί που είμαστε πρέπει να υπερασπιζόμαστε κάθε λογής εργαζομένους, από τους αξιοπρεπείς μεροκαματιάρηδες μέχρι τους κηφήνες... (με μία ιδιαίτερη προτίμηση βέβαια στους δεύτερους).
3 σχόλια:
Θεός, μητέρα, εργαζόμενος/συνδικαλιστής.
Οι τρεις νεοελληνικές αξίες που πάντα πρέπει να είναι στο απυρόβλητο.
Μπα.. μπορείς να είσαι άθεος, μπορείς να εκδίδεις τη μάνα σου αλλά το τρίτο είναι ασυγχώρητο ;-)
Η αλήθεια είναι ότι μετά τις τελευταίες "βελτιώσεις" σε κάποιες ορολογίες περί των εργασιακών από την κυρ-Αλέκα, έχω μπερδευτεί λίγο.
Σε σημείο που αυτό που αναφέρεις είναι απλώς πταίσμα...
Θα ακολουθήσει ανάρτηση λίαν συντόμως...
Δημοσίευση σχολίου