Αν και θα μπορούσα απλώς να λινκάρω το κείμενο παραιτήσεώς του, επιλέγω για έναν πολύ σοβαρό λόγο να το βάλω μέσα ολόκληρο. Όποιος δεν θέλει να το διαβάσει ή το έχει ήδη διαβάσει, ας κάνει scroll down παρακαλώ προς τα σχόλια μετά το κείμενο.
Kύριε Πρόεδρε,
Η προσπάθεια μου να γίνω μέλος του Κοινοβουλίου άρχισε με τις εκλογές το 2000, όπου και εξελέγην πρώτος επιλαχών βουλευτής. Έχασα την έδρα για 41 ψήφους από τις 13.500 που είχα πάρει. Εάν έκανα ένσταση είχα πάρα πολλές πιθανότητες να την κερδίσω. Δεν έκανα ένσταση, δεν ήθελα να βγω βουλευτής από το Εκλογοδικείο.
Προσπάθησα πάλι το 2004 και ξαναπροσπάθησα για τρίτη φορά το 2009 όπου και εξελέγην έβδομος. Δεν θα είχα εκλεγεί βουλευτής εάν εσείς δεν είχατε παραιτηθεί από την έδρα της Θεσσαλονίκης και επιλέξει αυτή του Υπολ. Αττικής. Αυτό δεν το ξέχασα ποτέ!
Όλα αυτά τα χρόνια έδινα τις υπηρεσίες μου στο ΠΑΣΟΚ με ευχαρίστηση. Πίστευα στην ιδεολογία του. Η ανταμοιβή μου είναι η εκτίμηση, η αγάπη του κόσμου και η προσπάθεια για το καλύτερο.
Εκλέχθηκα βουλευτής σε μια ιστορική στιγμή. Στις 6/5/2010 ψηφίσαμε το Μνημόνιο Ι για να σώσουμε την Ελλάδα. Το ψήφισα με πολύ βαριά καρδιά νιώθοντας απογοήτευση. Ψήφισα χωρίς να ξέρω τι ψηφίζω. Όποιος δεν το ψήφισε διαγράφηκε.
Θα μπορούσα να αξιοποιήσω την εμπειρία μου και τις γνώσεις μου, ώστε να γίνουν γρήγορα οι μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν τη χώρα ανταγωνιστική, φιλική στην επιχειρηματικότητα, για να γίνουν επενδύσεις, να επιτύχουμε ανάπτυξη και να καταπολεμήσουμε την ανεργία. Αλλά δυστυχώς, παρά τα 32 χρόνια επιχειρηματίας και χρόνια επικεφαλής της παράταξής μας στο Επαγγελματικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης, δεν ρωτήθηκα ποτέ για υποθέσεις των κλάδων που υπηρέτησα με επιτυχία.
Στις 21/12/10 στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό μίλησα στην Ολομέλεια της Βουλής και είπα "ότι συνειδησιακά και τεχνοκρατικά δε μπορώ να δεχτώ τη μείωση των αποδοχών των χαμηλόμισθων και την περικοπή των συντάξεων των χαμηλοσυνταξιούχων".
Πρέπει να πληρώσουν και όλοι αυτοί που έκαναν τεράστιες περιουσίες χωρίς να έχουν πληρώσει τους φόρους τους και πίεσα την κυβέρνηση να αποδώσει το αίσθημα δικαιοσύνης λέγοντας ότι ψηφίζω τον προϋπολογισμό δίνοντας μια τελευταία ευκαιρία.
Τον Ιούνιο του 2011 αντέδρασα έντονα για το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και είπα δημόσια ότι δε θα το ψήφιζα. Οι πολιτικές εξελίξεις άλλαξαν και στις 21/06/2011 στη ολομέλεια της Βουλής ακούγοντας όλους τους βουλευτές, ακόμη και της αντιπολίτευσης (θυμάμαι τα λόγια του κ. Αβραμόπουλου που μιλούσε για εθνική συναίνεση) και νιώθοντας το βάρος της ιστορικής στιγμής, πίστεψα ότι άλλαξε το κλίμα και δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης στη νέα κυβέρνηση, ο νέος Αντιπρόεδρος κ.Βενιζέλος θα μπορούσε να διαπραγματευθεί καλύτερα με τους δανειστές αλλά και ότι θα έπειθε και τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς να κάνουν μαζί την εθνική προσπάθεια διάσωσης της χώρας. Άλλαξα την ομιλία μου εκείνη τη στιγμή -όπως έχει καταγραφεί και στα πρακτικά- μέσα στη Βουλή και έδωσα ψήφο εμπιστοσύνης.
Στις 29/06/2011 ψήφισα το Μεσοπρόθεσμο λέγοντας στην ολομέλεια:
Θ. Ρομπόπουλος: Δεν μπορώ να πτωχεύσω εγώ τη χώρα μου (29/06/2011).
"Η καταψήφιση αυτού του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, όπως έχει τεθεί εκβιαστικά από τους εταίρους μας, χωρίς περιθώριο συζήτησης, θα οδηγήσει την Ελλάδα σε χρεοκοπία. Δεν μπορώ να πτωχεύσω εγώ τη χώρα μου, ούτε να διαλύσω την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γι' αυτό πάνω από την προσωπική μου αξιοπρέπεια τοποθετώ το εθνικό μας συμφέρον με την προϋπόθεση ότι θα επαναδιαπραγματευθούμε γρήγορα το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα".
Δυστυχώς oύτε το Μεσοπρόθεσμο μπορέσαμε να διαπραγματευτούμε προς το καλύτερο, αλλά ούτε και εθνική συναίνεση υπήρξε.
Κύριε Πρόεδρε, αναγνωρίζω τον αγώνα σας και όλης της κυβέρνησης σε περίοδο κρίσης. Την τελευταία διετία έγιναν και γίνονται πάρα πολλά πράγματα τα οποία έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και πολλά χρόνια. Τα ελλείμματα μειώνονται, η εξοικονόμηση των δαπανών του κράτους γίνεται πράξη. Αλλά για να σωθεί η χώρα, η προσπάθεια πρέπει να είναι με πανεθνική συναίνεση όλων των κομμάτων και όλων των Ελλήνων.
Το όραμα της χώρας μας τούτη τη στιγμή πρέπει να είναι αναρτημένο παντού, στη Βουλή στης δημόσιες επιχειρήσεις, στο διαδίκτυο κλπ. Ο κόσμος ζητάει κάθαρση, θέλει δικαιοσύνη, δεν δέχεται πια να πληρώνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι.
Με μεγάλη μου λύπη πήρα την απόφαση να παραιτηθώ από το βουλευτικό αξίωμα, γιατί δεν μπορώ άλλο να συνεχίσω:
Να ψηφίζω
1) Να ψηφίζω χωρίς να ξέρω τι ψηφίζω, όπως έκανα με το Μνημόνιο Ι.
2) Να ψηφίζω χωρίς να συμφωνώ άδικα και αντιλαϊκά μέτρα υπό την πίεση ότι θα ανατραπεί η κυβέρνηση, η δόση δεν θα καταβληθεί, η χώρα θα χρεοκοπήσει και δεν θα υπάρχουν χρήματα για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις όπως έκανα στο Μεσοπρόθεσμο.
3) Όποιος δεν συμφωνεί να διαγράφεται.
Θα είχα παραμείνει ανεξάρτητος βουλευτής εάν δεν μου είχατε δώσει εσείς την έδρα.
Δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός που κατέληξα επιχειρηματίας αλλά είμαι επιχειρηματίας που έγινα και πολιτικός.
Εκτιμώ όλους τους συναδέλφους μου βουλευτές, τους συνεργάτες του γραφείου μου, τους εργαζόμενους στη Βουλή και τους ευχαριστώ για την άριστη συνεργασία που είχαμε μέχρι σήμερα.
Ευχαριστώ όλους τους συμπολίτες μου στη Θεσσαλονίκη που με τίμησαν με την ψήφο τους.Θα μπορούσα να σχολιάσω πολλά από το κείμενο του Ρομπόπουλου, όπως για παραδειγμα το τι έκανε για όλα εκείνα που αντιδρούσε όπως το να εκβιάζεται. Διότι -και να μου συγχωρήσει την ενδεχόμενη ασθενή μνήμη αλλά- το μόνο που θυμάμαι είναι να λέει δεν θα ψηφίσω και τελικώς να ψηφίζει.
Το σημείο στο οποίο θέλω να σταθώ είναι το εξής:
"Ψήφισα χωρίς να ξέρω τι ψηφίζω. Όποιος δεν το ψήφισε διαγράφηκε."
Διότι εδώ πέρα έχουμε κατ' αρχήν μια συγκλονιστική ομολογία: ότι καταστρατηγήθηκε κατ' επανάληψη η παράγραφος 1 του Άρθρου 60 του Ελληνικού Συντάγματος, σύμφωνα με την οποίαν "Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση."
Εδώ, λοιπόν, ο κύριος Ρομπόπουλος κατήγγειλε εγγράφως και ενυπόγραφα εκβιασμό! Έτσι δεν είναι, ή μήπως το βλέπω εγώ λάθος; Και δεν είναι ότι το έγραψε μια φορά και τέλος, διότι το έγραψε και στην συνέχεια: "Όποιος δεν συμφωνεί να διαγράφεται". Διερωτώμαι λοιπόν, θα συγκινήσει κανέναν αυτή η καταγγελία Ρομπόπουλου; Θα παρέμβει κάποιος εισαγγελέας;
Όμως έχει και συνέχεια, διότι δύο φορές γράφτηκε στο κείμενο και το ότι δεν ήξερε τι ψήφιζε...
Μάλιστα... Δεν ήξερε αλλά δεν ρώτησε κιόλας, να υποθέσω;
Κι αφού δεν ήξερε, τι ακριβώς έκανε για να μάθει;
Και για να ρωτήσω το ακόμη χειρότερο, προβλέπεται ο νομοθέτεις να μην ξέρει τι νομοθετεί;
Αν δεν κάνω λάθος με την παραίτηση του κυρίου Ρομπόπουλου παύει να υφίσταται και η βουλευτική του ασυλία, έτσι δεν είναι; Οπότε ο εισαγγελέας μπορεί να παρέμβει ελεύθερα και να ρωτήσει τα πάντα.
Γιατί δεν έμαθε;
Ποιος τον εκβίαζε;
Τι λέτε; Θα παρέμβει εισαγγελέας ή όχι;
Βέβαια, μπει δεν μπει εισαγγελέας η αλήθεια είναι ότι εμάς μας ξεσκίζουν όλους επειδή δεν ήξερε ο κάθε Ρομπόπουλος. Διότι όποιος νομίζει ότι ο Ρομπόπουλος ήταν ο μόνος που δεν ήξερε τι ψήφιζε είναι -εκτιμώ- βαθύτατα νυχτωμένος. Τουλάχιστον αυτός είτε επειδή το ήθελε, είτε κατά λάθος, είτε από ευθιξία, είτε δίχως καν να το καταλάβει, τα παραδέχτηκε. Οι άλλοι ακόμη προσπαθούν πάνω από τα πτώματά μας να μας πείσουν ότι μας σώζουν...
8 σχόλια:
Δυστυχώς η μεγαλοφυΐα των νόμων και των συνταγμάτων βρίσκεται στα μικρά γράμματα.
Ο Βουλευτής είναι ελεύθερος να ψηφίσει ότι θέλει χωρίς αντίποινα από τη Βουλή. Μπορεί φερ' ειπείν να κάνει δικό του κόμμα. Φαντάζεστε 300 κόμματα στη Βουλή; Και το κάθε κόμμα είναι ελεύθερο να διαγράψει όποιον θέλει, όποτε θέλει, γιατί το κόμμα δεν είναι η βουλή, αλλά μια οργάνωση. Το ωραίο θα ήταν αν διαφωνούσαν όχι ένας ή δύο, αλλά εκατό βουλευτές με το κόμμα τους. Τότε; θα τους διέγραφαν και τους εκατό;
Ο βουλευτής που ψηφίζει χωρίς να ξέρει τι ψηφίζει έχει δύο σημαντικά ελαφρυντικά: Πρώτον, μπορεί ο άνθρωπος να πει "είμαι βλάξ". Η Βλακεία δεν τιμωρείται, ούτε είναι ποινικό αδίκημα η αντισυνταγματική. Ή, μπορεί να πει ότι ψηφίζω με εμπιστοσύνη στην αρχηγία μου και η βουλευτική μου απόφαση είναι να πράξω έτσι. Και πάλι, δεν υπάρχει αδίκημα ή τίποτα το αντισυνταγματικό.
Το να πει δε κανείς ότι εκβιάστηκε δεν σημαίνει τίποτα, νομικά, χωρίς αποδεικτικά στοιχεία εκβιασμού. Και προσοχή: ο προσωπικά υποκειμενικός Φόβος" του τι θα γίνει δεν έχει νομικά αποδεικνυόμενη υπόσταση ως "εκβιασμός".
Άρα από όλο αυτό το τραγέλαφο σύστημα η μόνη έξοδος είναι να διαφωνήσουν οι εκατό αντί τον ένα ή δυο. Και αυτό έχει προγραμματιστεί, νομίζω, για τις 30 Φεβρουαρίου.
Περίμενε μισό λεπτό: για τον απλό πολίτη άγνοια νόμου τιμωρείται, έτσι δεν είναι; Για τον νομοθέτη;;; Είναι δυνατόν να έχουμε τόσο κυνική ομολογία ότι ψηφίζω νόμους δίχως να ξέρω τι λένε και να μην παρεμβαίνει εισαγγελέας; Δεν αποτελεί αυτό πάτημα για περαιτέρω παραβίαση του Συντάγματος, πχ στο άρθρο 4; Που είναι η ισότητα απέναντι στον Νόμο μετά από έναν τέτοιο νόμο-έκτρωμα; Θέλω να πω ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με απλή βλακεία.
Αναφορικά στον εκβιασμό, πως δεν υπάρχουν στοιχεία; Δεν διεγράφησαν πχ η Σακοράφα, ο Δημαράς κι ο Κουρουμπλής; Δεν είναι αυτοί αποδεικτικά στοιχεία ότι διεγράφησαν επειδή δεν ακολούθησαν την εντολή του τσομπάνη; Συμπτίπτει με την καταγγελία του Ρομπόπουλου. Δηλαδή συγγνώμη αλλά για να αποδειχθεί ο εκβιασμός τι ακριβώς στοιχεία απαιτούνται; Να έρθει ο εκβιαστής στο δικαστήριο και να ομολογήσει ότι "ναι, εγώ τον εκβίαζα"; Δεν μπορώ να το διαννοηθώ αυτό.
Μισό λεπτό κι από μένα αγαπητέ Hades γιατί ίσως να μην εκφράστηκα σωστά. Όχι μόνο δεν διαφωνώ μαζί σου, όχι μόνο θα 'λεγα πες τα Χρυσόστομε, αλλά το σχόλιό μου είναι περισσότερο ένα μοιρολόι του τι θα ακούγαμε από τα στόματά τους.
Γιατί, ναι, διαγράφηκαν αυτοί που διαγράφηκαν γιατί δεν ακλούθησαν την εντολή του τσοπάνη, αλλά ο τσοπάνης είναι ο τσοπάνης της οργάνωσης υπό τους κανονισμούς της οργάνωσης που τους κάνει ότι θέλει. Δεν τους έβγαλε από την Βουλή, που θα ήταν αντισυνταγματικό, αλλά από την οργάνωση. Αν θέλουν ας ακολουθήσουν συνταγματικότατα τον δρόμο που χάραξε η Ντορούλα.
Το αν ο άλλος φοβάται να διαγραφεί από την οργάνωση, γούστο του και καπέλο του να είναι μια δειλή αμοιβάδα που βελάζει, και γούστο των πολιτών να μην τον ξαναψηφίσουν. Εκβιασμός θα ήταν να του πουν ότι αν δεν ακολουθήσει τις εντολές θα τον βγάλουν απ΄ την βουλή πριν λήξει η θητεία του.
Άλλωστε, το είπε και ο στρουμπουλός στην ομάδα. Αν δεν σας αρέσουμε, ρίξτε την κυβέρνηση. Είναι αυτό εκβιασμός (ή τσαμπουκάς); ναι. Αναγνωρίζεται ως εκβιασμός νομικά; μάλλον όχι.
Στην τελική το μόνο που λέω είναι ότι και να έβγαινε εισαγγελέας, μπορεί αυτά που λες με τα οποία συμφωνώ, να είναι οφθαλμοφανή. Όχι όμως παράνομα ή αντισυνταγματικά σε εκείνα τα μικρά γράμματα που έλεγα...
Η λύση θα βγει κατά την γνώμη μου από τους εκτός βουλής, όταν οργανωθούν και μονιάσουν αρκετά για να γίνουν εκείνοι ο εισαγγελέας της μοίρας τους... και μακάρι να το κάνουν, και να το κάνουν αναίμακτα...
Τα καταλαβαίνω αυτά που λες και δυστυχώς ακούγονται εξαιρετικά αληθοφανή καιπειστικά ως προς την ελληνική πολιτική καθημερινότητα της ασυδοσίας και της διαφθοράς. Αλλά το ρημάδι, το ότι έχουμε ένα νομικό σύστημα-έκτρωμα είναι κάτι που λίγο ν'ασχοληθείς το βλέπεις. Όμως τόσο πολύ πια; Εγώ αυτό δεν μπορώ να χωνέψω. Τα έχουμε κάνει όλα ίσιωμα. Στροφές και λαγκάδια τα έχουμε κάνει όλα ευθείες. Δεν μπορώ να διαννοηθώ ότι είναι τόσο διάτρητο το σύστημα πια που δεν μπορεί να μπει ένας εισαγγελέας μέσα και να μην αφήσει ρουθούνι ανοικτό. Θέλω να πω ότι το θεωρώ αδύνατον να μην είναι ΚΑΙ παράνομα όλ'αυτά. Τόσο πολύ την έχουν διαλύσει την Δικαιοσύνη δηλαδή; Δεν μπορώ να το ανεχθώ αυτό.
Και πάλι σύμφωνοι. Βασικά, και εκτός Ελλάδος και διαχρονικά δεν φέρονται πολύ διαφορετικά. Ο Νίξον αναγκάστηκε μετά ένα χρόνο να βάλει ειδικό εισαγγελέα , και όταν ο εισαγγελέας πλησίασε το οβάλ γραφείο, ο Νίξον τον απέλυσε και κρατήθηκε με τα δόντια λίγο ακόμα πριν παραιτηθεί.
Νομίζω ότι το πραγματικό θέμα-πίσω-από-το-θέμα που βλέπουμε εδώ είναι ότι οι Έλληνες πολίτες δεν έχουν (δεν έχουν κατακτήσει;) μια φωνή πιο υπολογίσιμη από τους της ηξουσίας, και τα μέσα ενημέρωσης είναι καλαμπούρια χωρίς να εμπνέουν τον παραμικρό σεβασμό (ή εμπιστοσύνη) από τους πολίτες ή φόβο από αυτούς που έπρεπε να τα φοβούνται.
Νομίζω ότι η απάντηση θα έπρεπε να έρθει από το κοινό, το οποίο όμως μπορεί να αποκτήσει υπευθυνότητα πολίτου τόσο εύκολα όσο μπορεί να μάθει σε λίγες εβδομάδες να συμπεριφέρεται οικονομικά υπεύθυνα και να αλλάξει αιώνες ψυχοσύνθεσης. Ίσως ο καταλύτης στην χημική αντίδραση να ήταν μερικοί υπεύθυνοι δημοσιογράφοι. Άλλο όνειρο θερινής νυκτός αυτό...
Εν τω μεταξύ το κοινό εκλέγει τον Πάγκαλο, και ο τσοπάνης τον βάζει σε θέσει οπτικοακουστικά προνομιακή. Τι ψάχνουμε...
Δεν διαφωνώ σε τίποτε απ'αυτά και πίστεψέ με, χρόνια τώρα μαλλιάζει η γλώσσα μου. Δεν πάει άλλο όμως, φτάσαμε προ πολλού στο μη παρέκει. Αν και τώρα δεν βάλει μυαλό ο κόσμος (και δεν αφήνω εμένα απ'έξω) δεν υπάρχει κανένα απολύτως φως. Εννοείται ότι ευθύνες και δη, τεράστιες έχουν άπαντες, απλά ακόμη και που όλων είναι τεράστιες και πάλι ευθύνη με ευθύνη απέχει παρασάγγας. Δηλαδή το ότι ο λαός ψήφιζε για ηλίθιους λόγους συνήθως δεν είναι το ίδιο με τις ευθύνες των διεφθαρμένων πολιτικών που έχουν ρημάξει τα πάντα. Και η αλήθεια που αποδεικνύεται τώρα είναι ότι ακόμη και ένας λαός που εν πολλοίς απαρτίζεται από λαμόγια, όπως ο ελληνικός, είναι κυριολεκτικά ερασιτέχνης μπροστά στα λαμόγια τους πολιτικούς. Ενδεικτικά σκέψου το μαζί τα φάγαμε του χοντρού, σε πόσους δημιούργησε τύψεις.
Όλα θέλουν αλλαγή. Και τη θέλουν προχθές κιόλας. Και πλέον πρέπει να γίνει. Και έτσι όπως το βλέπω, όσο περισσότερο αργούμε τόσο πιο βίαια θα έρθουν και οι αλλαγές. Εξάλλου η βία φέρνει βία, έτσι; Και εδώ και μήνες βιώνουμε μια τερατώδη κρατική βία, κυρίως ψυχολογική.
Άστα-βράστα, μπαίνουμε σε περίεργη χρονική περίοδο.
Τώρα έγραφα κάτι για αύριο που είναι σχεδόν απάντηση στο τελευταίο σου σχόλιο. Πάντα έλεγα κι εγώ ότι ευθύνες έχουν όλοι, και η ύπαρξη των οποιονδήποτε συγκεκριμένων πολιτικών μέσα στην Βουλή, και στην κυβέρνηση, θεωρητικά τουλάχιστον κι αυτό ευθύνη των πολιτών είναι, που τους ανέδειξαν από ανάμεσά τους και τους εξέλεξαν. Αλλά αυτό μας πάει στο Ρωμαίικο πελατειακό κράτος και λοιπά...
Αυτό που είναι αξιοσημείωτο είναι ότι η φίλη Αγγέλα και ο φίλος Νικολά πρέπει οπωσδήποτε να καταλαβαίνουν, οι ίδιοι ή οι συμβουλάτορές τους, πόσο επικίνδυνα κοντά στην βία βρίσκεται ο Έλληνας. Κι όμως σπρώχνουν συνέχεια προς μια κατεύθυνση που και ο Φόρεστ Γκαμπ θα καταλάβαινε ότι είναι αδιέξοδο με πιθανότατη βία στο τέλος του. Γιατί σωστά βέβαια όπως τα έγραψες, αλλά η κρατική βία δεν είναι, ούτε ήταν από καιρό, ιδέα του ...κράτους. Ή μήπως, απλά, είναι όλοι τους ανίκανοι; ή ακόμα χειρότερο: ανήμποροι.
Τελικά όσο και να φταίει ο κάθε Έλληνας, αυτή τη στιγμή πλέον έχει πάψει να έχει αυτό σημασία. Σημασία έχει πως θα επιζήσουν 11.000.000 άνθρωποι, τουλάχιστον 3.000.000 των οποίων είναι παιδιά με το μέλλον μπροστά τους. Τα άλλα 3.000.000 στην άλλη άκρη που έχουν το μέλλον πίσω τους... αυτοί δρέπουν αυτά που έσπειραν. Τα 5.000.000 στη μέση πληρώνουν αμαρτίες γονέων και εγωισμό δικό ...μας.
Κάτι όμως πρέπει να γίνει, και μόνο αν γίνει συλλογικά και μονιασμένα κοιτώντας μπροστά από εδώ που ήμαστε θα έχει την παραμικρή ελπίδα άμεσου αποτελέσματος...
Το πρόβλημα με τον Μικρό Νικόλα και την ανοργασμική κόρη του παπά ξέρεις ποιο είναι; Ότι καταλαβαίνουν μεν αλλά καταλαβαίνουν με καθυστέρηση ενός έτους και βάλε. Το ότι η χώρα μας φέρει τεράστιες ευθύνες είναι γεγονός και το παραδεχόμαστε όλοι. Το ότι εδώ και ένα χρόνο και βάλε όμως που πίνουμε το τροϊκανό φάρμακο τα πράγματα έχυν γίνει απείρως χειρότερα είναι μια ακόμη μεγάλη αλήθεια. Μόνο που όταν την καταλάβουν και αυτή για εμάς θα είναι πολύ αργά, αν και δε νομίζω ότι ενδιαφέρονται και πολύ.
Όσον αφορά το ερώτημά σου, για το αν είναι ανίκανοι ή ανήμποροι νομίζω ότι πλέον κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Τι εννοώ;
Μέχρι τώρα λέγαμε "είτε δεν μπορούν, είτε δε θέλουν, είτε δεν τους νοιάζει". Πλέον νομίζω ότι το ερώτημα διευρύνεται με το "και θέλουν και κάνουν" μόνο που αυτό που θέλουν δεν έχει να κάνει με τα θέλω του κόσμου. Δεν υπάρχει δηλαδή καμία ανικανότητα (που αποτελεί και δικαιολογία κιόλας). Λαμογιά και σχέδιο υπάρχουν.
Προσυπογράφω τις τελευταίες δύο παραγράφους. Μακάρι...
Δημοσίευση σχολίου